... χαρά, λύπη, συμπεριφορές, φαντασία, σκέψεις, αντίληψη, νόηση, πνεύμα, σκέψεις εσωτερικές, ό,τι βλέπουμε, ό,τι ακούμε, ό,τι αισθανόμαστε, ό,τι ονειρευόμαστε, όλα αυτά: είτε χωριστά το καθένα είτε όλα μαζί σαν φαινόμενα κατακλύζουν συγχρόνως τον εγκέφαλο, αποτελούν, διαμορφώνουν, προσδιορίζουν αλλά και καθορίζουν αυτό που λέμε συνείδηση. [...]
Τα πάντα ξεκινούν από τον εγκέφαλο, ο άνθρωπος χωρίς τον εγκέφαλο δεν υπάρχει, αλλά και ο εγκέφαλος όταν παραβιάζεται στη λειτουργικότητά του, παύει να είναι πηγή ζωής και να διασφαλίζει την ειρηνική συνύπαρξη του ατόμου τόσο με τον εαυτό του, όσο και με τον έξω φυσικό και κοινωνικό κόσμο.
Ο εγκέφαλος λοιπόν, με όλη του τη σύνθεση, μορφολογία και βιολογική πολυπλοκότητα, είναι η σκεπτόμενη ύλη, είναι η έξυπνη και ιδιοφυής ύλη, είναι το πλαίσιο που γεννά και αναπαράγει ψυχή, ψυχισμούς, συνείδηση και νόηση, μικρούς και μεγάλους θεούς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]