Άνοιξε την παλάμη του και στο ρίγος της προσπάθησε να κρύψει την φρίκη του πολέμου. Άφησε ορθάνοιχτη την πόρτα της μνήμης του για να περάσει ορμητικός ο άνεμος και να παρασύρει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα τους εφιάλτες του.
Έκλαψε συντροφιά με την βροχή και τον λυγμό της θάλασσας όταν η αγάπη, το πάθος και η παραφορά τον τύλιξαν στην φλογισμένη δίνη τους.
Πέρασε σαν αστραπή από ανθισμένα λιβάδια κι ένιωσε την ανάσα του να σβήνει φυλακισμένος στα κελιά της ουτοπίας, της άρνησης και του άνισου αγώνα με το πεπρωμένο του.
Ορέστης Μανιάτης, ο πολεμικός ανταποκριτής.
Αντιγόνη, η γιατρός που λάβωσε την ψυχή του.
Νάνσι, η δημοσιογράφος που τον λάτρεψε!
Εικόνες, σκιές, ανθρώπινες φιγούρες άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους, ανεβασμένες στο άρμα της κοινής τους μοίρας προσπαθούν να ξεφύγουν από τα δεσμά της. Θα τα καταφέρουν ή θα υποκύψουν στο συγκλονιστικό φινάλε που μόνο εκείνη θα μπορούσε να γράψει;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]