Και το Κοράκι, ποτέ δεν φτερούγισε, / ακόμη κάθεται / στην ωχρή προτομή της Αθηνάς / πάνω από την πόρτα της κάμαράς μου, / Και τα μάτια του μοιάζουν σαν του δαίμονα / που ονειρεύεται, / Και το φως της λάμπας πάνω του ρίχνει κυματιστά / τη Σκιά του στο πάτωμα, / Και η ψυχή μου από εκείνη τη σκιά που κυματίζει στο πάτωμα / Δεν θα σηκωθεί - ποτέ πια! (Από το Ποίημα `Το Κοράκι`)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
