Η τοπική γλώσσα του Πεντάλοφου Βοΐου, όπως μετονομάστηκε στα χρόνια του μεσοπολέμου, κάτω απ` τη γενική ελληνοποιητική τάση της εποχής, το ακμαίο τότε κεφαλοχώρι Ζιουμπάνι που άρχισε να ιδρύεται γύρω στο 1620 απ` τη σταδιακή προσέλευση των κατοίκων των μικρών περιφερειακών οικισμών, όπως ο Τσέρος, η Οικουρίνα, η Φτέρη, το Παλιοκρημίνι κ.λ.π. είναι η ίδια που συναντάται με πολύ μικρές αποκλίσεις και παραλλαγές στην ευρύτερη περιοχή του Άνω Βοΐου, όπως ονομάστηκε η Νότια Ορεστιάδα των Αρχαίων Μακεδόνων, σ` ένα τμήμα της ανατολικής Ηπείρου, καθώς και σε μια αρκετά εκτεταμένη περιοχή του βορείου μέρους του νομού Γρεβενών. [...]
(Από την εισαγωγή του βιβλίου)