Η θεώρηση των αξιών δεν δικαιολογεί ιστορικά η λογικά την ηθική. Υπάρχουν κανόνες γύρω απ` τους οποίους οργανώνεται ο ηθικός λόγος όπως άλλωστε και ο λογικός στοχασμός. Αυτό σημαίνει ότι ή ηθική ελέγχει και ελέγχεται από διαδικασίες πού τείνουν να οικειοποιηθούν την ετερότητα. Η υπόθεση που τίθεται στο παρόν δοκίμιο είναι η ακόλουθη: εάν η ηθική οδηγείται σ` ένα πεδίο συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ του `ταυτού` και του `έτερου`, αποκαλούμε μεταηθική εκείνο το είδος διαφορικής αξιολόγησης όπου ή ηθική πράξη, όταν προβαίνει προς την ετερότητα ενέχει ένα αδύναμο στοιχείο ως `όπλο` της, επειδή η ετερότητα στην οποία απευθύνεται είναι η απειλητική δύναμη, το Κακό. Η ετερότητα του Άλλου, δηλαδή η απειλή του Άλλου ως Κακού, υποχρεώνει τότε σ` έναν αξιολογικό αναπροσδιορισμό ή έναν αναπροσδιορισμό δυνάμεων πού εμφανίζει τον αξιολογικό σχετικισμό ως ηθο-ποιό μηχανισμό ο οποίος κατατείνει σ` ένα `κενό` δυνάμεως, μια κατάφαση, μια παραδοχή του `κενού` και μια απόσταση από κάθε ανταγωνισμό· μια ανοίκεια οικειότητα. Στο δοκίμιο αυτό διαπλέκονται δύο εκ πρώτης όψεως αντιτιθέμενες θεωρήσεις των αξιών: του Nietzsche και του Levinas· διότι η δυναμική του νιτσεϊκού εγχειρήματος της `μεταστοιχείωσης των αξιών` οδηγεί στην λεβινασική `προοπτική απείρου`. Ο Nietzsche προαναγγέλλει τον Levinas επειδή μεταξύ των θεμάτων του στοχασμού του Levinas είναι ο θεός (ο θεός πιστωτής της ηθικής), του οποίου ο Nietzsche έχει ήδη αναγγείλει τον θάνατο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]