Για τους περισσότερους αναγνώστες η ιδέα και μόνο της ύπαρξης ερωτικής λογοτεχνίας στο Βυζάντιο φαντάζει σαν κάτι σχεδόν εξωφρενικό, με την έννοια ότι αντιτίθεται στην παραδεδομένη εικόνα του βυζαντινού πολιτισμού. Ενάντια σε αυτό το ανθεκτικότατο στερεότυπο, επιχειρείται στο παρόν δοκίμιο μια πανοραμική εξέταση της βυζαντινής ερωτικής μυθοπλασίας (12ος -15ος αιώνας) και η ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά, κοινωνικά και πολιτισμικά πλαίσια.
Παράλληλα, και για πρώτη φορά στη διεθνή βιβλιογραφία, σχεδιάζεται ο «χάρτης» της μυθοπλασίας στα μεσαιωνικά χρόνια μέσα από τη συγκριτική εξέταση της αντίστοιχης αφηγηματικής ερωτικής λογοτεχνίας στη γαλλονορμανδική Δύση και την αραβοπερσική Ανατολή, τη «Φραγκία» και την «Περσία», όπως τις ονόμαζαν οι ίδιοι οι Βυζαντινοί. Από αυτή τη συνεξέταση προκύπτουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συγκλίσεις και αποκλίσεις οι οποίες αφορούν, για παράδειγμα, τις τεχνικές της αφήγησης, την αποτύπωση της επιθυμίας και της ηδονής, τα ιδεώδη πρότυπα για άντρες και γυναίκες, την κατασκευή της πολιτισμικής ετερότητας, τη μυθοπλαστική τοπογραφία του έρωτα. Έτσι, αυτά τα άγνωστα στο ευρύτερο κοινό κείμενα γίνονται οι πύλες για την είσοδο στα αισθησιακά τοπία της ερωτικής γεωγραφίας των μεσαιωνικών χρόνων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]