Η παρουσία του πολίτη στον κόσμο, για τους Έλληνες, ερμηνεύεται ως παρουσία του στην Πολιτεία. Ο Έλληνας πολίτης προσδιορίζεται στις διάφορες εκδηλώσεις του ως κάτοχος της πολιτική αρετής η οποία φανερώνει τους παραδοσιακούς στόχους της πόλης. Τοιουτοτρόπως, ο κλασσικός ανθρωπισμός αναδεικνύεται ως πολιτικός, ο Έλληνας εκπληρώνεται ως μέλος οργανικό της πολιτείας του, αντίθετα από τον σύγχρονο ανθρωπισμό που αναφέρεται στον άνθρωπο, in abstracto, του οποίου ο προορισμός εκπληρούται ως πρόσωπο (personne). Στον χώρο της ηθικής, ο Έλληνας αποτιμάται με τα κριτήρια της πολιτικής ισότητας, ενώ ο σύγχρονος άνθρωπος συμμορφώνεται με τα δεδομένα της υπαρξιακής ισότητας που εξασφαλίζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα. Ο ηθικός αγώνας του Έλληνα απασχολεί το παρόν, για τη διατήρηση και διαιώνιση των παραδοσιακών ηθών και νόμων που ταυτίζονται με την πηγή σοφίας. Αντίθετα ο πολίτης της σύγχρονης πόλεως εργάζεται στο παρόν για να εξασφαλίσει ένα μέλλον όπου η θέλησή του, αγνοώντας τις οντολογικές αξίες, ευελπιστεί να κατασκευάσει τον `υπεράνθρωπον`, ή τον `μετάνθρωπον`, χάριν στα επιτεύγματα της βιοηθικής.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]