(...) Η «Επιβατηγός Ναυτιλία» είναι μια ιστορία αγάπης. Αγάπης για τη θάλασσα, αγάπης για τη σημαία, αγάπης για τον κόσμο. Ο Έλληνας «ναύτης», υπό την ευρεία έννοια, δημιούργησε μια αξιόλογη Επιβατηγό Ναυτιλία. Είναι κρίμα, αλλά είναι και φυσικό, με την ανάπτυξη της Ελλάδος και τη δυνατότητα απορρόφησης εργατικού δυναμικού στη στεριά, τα νέα παιδιά να μην θέλουν να ταξιδεύουν. Η θάλασσα είναι σκληρή δουλειά, κανείς δεν το αμφισβητεί, έστω και αν οι συνθήκες ενδιαίτησης και εργασίας έχουν καλυτερεύσει σημαντικά, βάσει διεθνών προδιαγραφών. Θα ήταν ευχής έργον, βεβαίως, αν μπορούσαν να δημιουργηθούν τέτοιες προϋποθέσεις, ώστε τα επιβατηγά πλοία να πλαισιώνονται από ένα σεβαστό αριθμό Ελλήνων - έστω και αν δεν προτίθενται να σταδιοδρομήσουν ή να περάσουν όλη τους τη ζωή στα καράβια - τόσο για τις ναυτικές και τις τεχνικές τους ικανότητες (προσαρμοσμένες βέβαια στις νέες τεχνολογίες, με την ανάλογη παιδεία, χρήσιμη για σταδιοδρομία και στη στεριά - ας μην ξεχνάμε ότι οι πρώην ναυτικοί διαπρέπουν ως στελέχη ναυτιλιακών εταιριών), όσο και για να είναι οι «φιλοξενούντες» στα επιβατηγά πλοία, αλλά, και, για να συντηρούν το άνοιγμα που προσφέρει στον Έλληνα η θάλασσα. Ίσως, σε συνδυασμό με παράλληλες δραστηριότητες, ιδιαίτερα στον ξενοδοχειακό τομέα, βάσει κάποιας συμφωνίας που μπορεί να προκύψει από διάλογο, με ανοιχτές όλες τις πόρτες, να εξευρεθούν και οι οικονομικές παράμετροι, που θα εμφυσήσουν στις νεότερες γενιές την επιθυμία της θάλασσας. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]