'Ο κόσμος γίνεται αδιάφορος, και όσο πιο αδιάφορος γίνεται, τόσο πλησιέστερα φαίνεται να κινείται προς ένα υπεράνθρωπο γεγονός, προς ένα ασυνήθιστο τέλος, που η αντανάκλασή του γίνεται μέσα στην πολλαπλασιασμένη ανυπομονησία μας. Όχι μόνον εμείς, αλλά η Ιστορία και τα γεγονότα δίνουν την εντύπωση πως γίνονται λεία στα συνδυασμένα αποτελέσματα αυτής της ανυπομονησίας και αυτής της αδιαφορίας.
Για να αντικρούσει την επιτάχυνση των δικτύων και των κυκλωμάτων, ο κόσμος θα αναζητήσει τη βραδύτητα, την αδράνεια. Με την ίδια κίνηση ωστόσο θα ζητήσει κάτι πιο ταχύ από την επικοινωνία: την πρόκληση, τη μονομαχία. Από τη μια μεριά η αδράνεια και η σιωπή, από την άλλη η πρόκληση και η μονομαχία. Το μοιραίο, το άσεμνο, το αντιστρέψιμο, το συμβολικό, δεν είναι έννοιες, εφόσον τίποτε δε διακρίνει την υπόθεση από τη βεβαιότητα: η διατύπωση του μοιραίου είναι κι αυτή μοιραία, ή δεν είναι. Με αυτήν την έννοια, η διατύπωση αυτή είναι πράγματι ένας λόγος του οποίου η αλήθεια έχει αποσυρθεί, έχει τραβηχτεί (ακριβώς όπως κάποιος τραβά μία καρέκλα κάτω από κάποιον που είναι έτοιμος να καθίσει).'