Κατά τη διερεύνηση της σχέσης του φανταστικού στοιχείου με τη γλώσσα, ο Ζορζ Ζαν, αφού διέτρεξε όλα τα «πεδία» της ποίησης, επιχειρεί μ’ αυτό το βιβλίο μια αναδίφηση των πηγών του «προφορικού λόγου» των παραμυθιών. Χωρίς να έχει την πρόθεση να διατυπώσει νέες απόψεις για την καταγωγή τους ή να προτείνει νέες μεθόδους μορφολογικής ή ερμηνευτικής ανάλυσης, κάνει μια ανασκόπηση των διάφορων θεωριών που αφορούν σ’ αυτές τις προσεγγίσεις, όπου η ανθρωπολογία, η ψυχανάλυση και η δομιστική μέθοδος ενώνονται στην προσπάθειά τους να συλλάβουν την ουσία αυτών των «απλών μορφών», που είναι τα παραμύθια, στην ποικιλία και την παγκοσμιότητά τους. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]