Ιστορίες των μαστόρων της πέτρας, αντλημένες απ’ το Ζουμπάνι, όπως λεγόταν παλιά ο Πεντάλοφος Βοΐου, ένα απ’ τα πιο ονομαστά μαστοροχώρια, που οι συντεχνίες του διασκορπίστηκαν για δυο αιώνες σ’ όλη τη χώρα, χτίζοντας τα θαυμαστά τους αρχιτεκτονήματα, σπίτια, γεφύρια και καλντερίμια, συνταξιδεύοντας με μνήμες, επιθυμίες, θρύλους και στοιχειά, και επικοινωνώντας μυστικά με τη συνθηματική τους γλώσσα, «τα κουδαρίτικα». Μια ιδιότυπη κατασκευή από ευφυείς αυτοσχεδιασμούς αγράμματων ανθρώπων με αισθητικό ένστικτο και όρους παραφθοράς της ελληνικής, που τους υπαγόρευε η ανάγκη της κρυπτότητας και της συνοχής του περιπλανητικού μικρόκοσμού τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]