Από τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους, μέχρι το τέλος του 13ου αιώνα στην Ιταλία κυριαρχεί η Βυζαντινή Τέχνη, που αφετηρία έχει τα καλλιτεχνικά κέντρα της Ελληνικής Ανατολής. Τα έργα που περιγράφονται στο βιβλίο, οφείλονται κατά μέγα μέρος είτε σε Έλληνες τεχνίτες, είτε σε Ιταλούς μαθητές τους πρώτης ή δεύτερης γενιάς, είτε είναι βαθειά επηρεασμένα από τη Βυζαντινή Τέχνη. Οι επαφές της Δύσης με τη Βυζαντινή αυτοκρατορία, η επικοινωνία των Ελλήνων καλλιτεχνών που έρχονται στην Ιταλία ή των Ιταλών που επισκέπτονται την Ανατολή αποτελούν κυριαρχικό παράγοντα εκπαίδευσης των Δυτικών δημιουργών. Έτσι πυροδοτείται η Ιταλική πρωτοαναγέννηση, η οποία ανοίγει τον δρόμο για την ξαναανακάλυψη μιας άλλης Ελληνικής αισθητικής. Εκείνη της κλασικής αρχαιότητας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]