«Από την πλευρά εκείνων που κατέχουν τη μαεστρία του λόγου, ίσως μοιάζουμε με μουγγούς που εκφράζονται με παράξενα νεύματα - μια σχεδόν ιδιωτική γλώσσα εικόνων. Από την πλευρά των μουγγών, είμαστε μουγγοί που κατάφεραν να μιλήσουν». Αυτή η απόφανση του Εουτζένιο Μπάρμπα για τον ίδιο και τη θεατρική του ομάδα «Όντιν Τεάτρετ», όσο δούλευαν απομονωμένοι στην επαρχιακή πόλη Χολστεμπρό της Δανίας, ισχύει και στην περίπτωση του Κωστή Παπαγιώργη: Κατάφερε να μιλήσει γράφοντας. Αλλά οι κατέχοντες, δύσπιστοι, βυσσοδομούν: «Πατέρα, έγινα συγγραφέας», είπε στον δημοδιδάσκαλοπατέρα του κρατώντας το πρώτο βιβλίο του ανά χείρας. «Πώς μπορεί να γίνει συγγραφέας ένα παιδί που έκανε τόσα ορθογραφικά λάθη στο σχολείο;» απάντησε εκείνος. Όμως ο Κωστής δεν ξέχασε τη μιλιά του. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]