Η Αναγνώριση` πρωτογράφτηκε τον χειμώνα του 2002. Δεν θυμάμαι την αφορμή.
Θυμάμαι μόνο το τετράδιο: μπλε, μεσαίου σχήματος. Πενήντα σελίδες, όλες με ρίγες.
Σκεφτόμουν τη Λούλα Αναγνωστάκη.
Ένα τηλεφώνημα. Κάτι αδιέξοδους έρωτες.
Γυναίκες και άντρες να χάνουν τα χρόνια τους λησμονώντας - πως το `γραψε ο Καρούζος; - `τον ήχο ενός ανθρώπου μέσ` στα ενδύματα`.
Τις παραιτήσεις. Ύστερα δεν σκεφτόμουν τίποτα. Μονάχα ότι ήθελα να γράψω αυτήν την ιστορία, μ` αυτόν τον τρόπο.
Γι` αυτήν τη γυναίκα και γι` αυτόν τον άντρα, που είναι ανυπόφορα παρών σ` όλο το έργο κι ας μην μπορεί να προφέρει ούτε μια λέξη.
Για να ακούγεται εδώ, σημαίνει ότι τελικά τα κατάφερα. Την έγραψα. Δεν ξέρω το νόημά της.