Ο Nietzsche ανατρέπει την πλατωνική καταδίκη της τέχνης και φθάνει στο αντίθετο άκρο. Κάνει αισθητική τη φιλοσοφία. Δίνει δηλαδή το προβάδισμα στην αισθητική έναντι της φιλοσοφίας. Θεωρεί (όπως ο Kant) την τέχνη ως αλήθεια. Για τον Nietzsche, ο καλλιτέχνης είναι ένας «αναζητητής αλήθειας». (Με δυο λόγια, πήρε τη δουλειά του φιλόσοφου). Άρα, ο φιλόσοφος πρέπει με τη σειρά του να γίνει καλλιτέχνης - για να αναζητήσει την αλήθεια, που είναι πια το έργο του καλλιτέχνη. Καταλαβαίνουμε τώρα πώς η φιλοσοφία πρέπει με τη σειρά της να γίνει αισθητική. (Και η αλήθεια μέθη;) Στην «Αισθητική μετά τον Nietzsche», το «μετά» δεν είναι χρονικό αλλά δηλώνει σχέση αιτίου και αποτελέσματος. Αν ο Nietzsche έκανε τη φιλοσοφία Αισθητική, αυτό σημαίνει πως με τον Nietzsche η αισθητική έφθασε το τελείωμά της. Ξεπέρασε τον εαυτό της και έγινε η Φιλοσοφία· ξεπέρασε τον εαυτό της και έγινε η Ζωή. Ολοκληρώθηκε. Μετά τον Nietzsche, (μετά, χρονικό), επομένως, η αισθητική μόνο να φθίνει μπορεί, η αξία της αισθητικής μόνο να πέφτει. Θεωρούμε πως ο Nietzsche τελείωσε την αισθητική, η αισθητική τελείωσε στον Nietzsche. (Η τελείωση είναι κι αυτή ένα τέλος). Μετά τον Nietzsche, η Φιλοσοφία δεν έχει τίποτα περισσότερο, τίποτα πλέον να προσφέρει στην τέχνη. Έτσι, μετά τον Nietzsche, δεν θα είχε κανένα νόημα να ασχοληθούμε με κάποια άλλη ελάσσονα αισθητική φιλοσοφική θεωρία. Μετά τον Nietzsche, μόνο η επιστήμη. Διαλέξαμε την ψυχανάλυση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]