Άραγε το μέλλον επιφυλάσσει μια κοινωνία ανοιχτή σε περισσότερες επιλογές, με λιγότερες υποχρεώσεις, χωρίς κουραστικά και αποξενωτικά επαγγέλματα; Θα είναι δυνατή μια κοινωνία που ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα και την καινοτομία; Θ’ ανοίξουν χαραμάδες υπέρβασης των ασφυκτικών κοινωνικών ρόλων; Θα προκύψει μια κοινωνία ανθρωποκεντρική, που θα σέβεται την ετερότητα και το περιβάλλον; Η΄ μήπως το μέλλον θα φέρει έναν εφιάλτη για τους πολλούς και έναν εύθραυστο παράδεισο για τους λίγους; Τα συμπεράσματα, καθώς κι ο επίλογος αυτής της συζήτησης, θα γραφτούν κάποια στιγμή στο μέλλον. Το εγχείρημα που αφορά τη χαρτογράφηση ενός εντελώς νέου πεδίου, με τις παγίδες και τις υποσχέσεις του, αποτελεί ούτως ή άλλως έναν φιλόδοξο στόχο - χωρίς να συνυπολογίσουμε τη διαδικασία πρόβλεψης της τελικής (τελικής;) έκβασης... Εισάγοντας τα καινά δαιμόνια της μετα- βιομηχανικής κοινωνίας, τουλάχιστον έχουμε το πλεονέκτημα να διατυπώσουμε ριζοσπαστικά όνειρα και απελευθερωτικά ενδεχόμενα. Για όσο ακόμα παρατείνεται αυτή η γόνιμη εποχή της αβέβαιης μετάβασης, μπορούμε ανεμπόδιστα να διεκδικούμε ακόμα και το αδύνατο (το οποίο, κατά τη λογική ενός κατεξοχήν μετα-βιομηχανικού κινήματος, δηλαδή του Μάη του 1968, συνιστά μια νέα εκδοχή του ρεαλισμού).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]