Η έκφραση «η νεκρή μητέρα» είναι μια μεταφορά. Δεν πρόκειται για τον πραγματικό θάνατο της μητέρας, αλλά για τη μητέρα με κατάθλιψη κατά το διάστημα που το παιδί της βρίσκεται στην κρίσιμη περίοδο της βρεφικής ηλικίας. Ποιες είναι οι επιπτώσεις στην ψυχική υγεία του παιδιού που ζει με μια «νεκρή» μητέρα; Ποιες ενδοψυχικές - υποκειμενικές και διαπροσωπικές - διυποκειμενικές διεργασίες συμβαίνουν; Υπάρχουν παραλλαγές ή αποχρώσεις στις διεργασίες αυτές που να οδηγούν σε ποικίλα αναπτυξιακά αποτελέσματα; Πώς αυτά τα αναπτυξιακά αποτελέσματα εκδηλώνονται στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία; Για να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, εντοπίζονται, παρουσιάζονται και εξετάζονται συγκριτικά οι απόψεις τεσσάρων μεγάλων ψυχαναλυτών για το θέμα της «νεκρής» μητέρας: του Donald Woods Winnicott, του Andre Green που εισηγήθηκε τον όρο «νεκρή» μητέρα, του Christopher Bollas και του Daniel Stern. Το παρόν βιβλίο διεκδικεί την πρωτοτυπία, καθώς δεν υπάρχει άλλη εργασία που να εξετάζει το θέμα αυτό όπως το επεξεργάστηκαν οι τέσσερις εν λόγω μελετητές. Το θέμα της «νεκρής» μητέρας έρχεται να ισορροπήσει αυτό του «νεκρού» πατέρα, όπως το μελέτησαν κυρίως ο Freud και ο Lacan.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]