Ο Χρήστος Μαλεβίτσης καλλιεργεί το φιλοσοφικό δοκίμιο, το οποίο προωθεί στην πρώτη γραμμή της σύγχρονης συνειδητοποίησης, τόσο από την άποψη των ιδεών, όσο και από την άποψη της έντεχνης διατύπωσης. Ξεκινάει από ένα προσωπικό πυρήνα εμβιώσεως της εγκοσμιότητας και του ιστορικού χρόνου, ο οποίος εκφράζεται ως απορία και ταυτοχρόνως ως πόρος. Η απορία τον οδηγεί στην διασκεπτική επεξεργασία των δρωμένων στην κοσμική σκηνή και στη δραματική συναίσθηση της ελλείψεως πόρου, δηλαδή περάσματος, διεξόδου. Η εμβίωση αυτής της έλλειψης, εξ ετέρου, εντείνει την εγρήγορσή του και τον οδηγεί προς τον εσωτερικό πλουτισμό, ο οποίος προσφέρεται ως πόρος, δηλαδή ως πέρασμα του πνεύματος - εκείθεν του κοσμικού αυχμού. (. . .)