Αυτό το βιβλίο γράφτηκε για να αντικρούσει την ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη ότι η ελληνική πόλη, όπως εκφράζεται στο υπέρτατο παράδειγμά της, την Αθήνα, είναι ένας αναγκαστικός τόπος εξορίας για τους κατοίκους της, αφιλόξενη και δίχως περιεχόμενο. Η αντιστροφή του αρνητικού κλίματος ενάντια στη σύγχρονη πόλη οδηγεί άμεσα στους τρόπους που τη ζούμε, άρα και στο πως επεμβαίνουμε «σωστικά» για να τη βελτιώσουμε. Άρα, ζητάμε νέους τρόπους «ανάγνωσης» της πόλης, που να αποκαλύπτουν την εσωτερική λογική των κάποτε τρομακτικών αντιφάσεών της, ικανούς να κωδικοποιηθούν σε τρόπους επέμβασης. Ζούμε σε μια εποχή βαθιά επηρεασμένη από περιστασιακά ερεθίσματα που ανήκουν στην κουλτούρα του αποσπασματικού και στην παντοδυναμία της εικόνας. Στατική ή κινούμενη, η εικόνα ακολουθεί τους δικούς της νόμους, που εν συνεχεία τους επιβάλλει παντού. Έτσι, ο εθισμός που δημιουργούν οι τεχνικές των νέων μέσων επικοινωνίας καθορίζει και τον τρόπο με τον οποίο τελικά αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας. Ο κόσμος που μας περιβάλλει έχει οριστικά πια αλλάξει σε σχέση με ό,τι υπήρχε παλιότερα. Αν δεχτούμε το συνδυασμό των δύο αυτών στοιχείων, του αποσπασματικού και της εικόνας, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η λογική που ενέχει η αποσπασματικότητα της εικόνας κυριαρχεί στη σύγχρονη καθημερινότητα. Διαπιστώνεται έτσι το θρυμμάτισμα του χρόνου και η ανασύνταξη των θραυσμάτων του με άλλη σειρά, ώστε να εξυπηρετηθούν νοηματικές και όχι ρεαλιστικές απαιτήσεις. Σε αυτό το βιβλίο σκόπιμα ακολουθούμε τη νομοτέλεια της εικόνας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, δηλαδή μιμούμενοι τις ιδιότητες της εικόνας με το λόγο. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται εδώ είναι η ίδια η εικόνα ως παράσταση και το κείμενο-απόσπασμα ως νόμιμο στοιχείο αναφοράς. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]