(...) Η Ισμήνη μοιάζει να μετέχει σε ένα είδος κοινής θηλυκής μοίρας, η θυσία και οι επιλογές της είναι πολύ `γυναικείες` και παραπέμπουν άμεσα στις μικρές, ταπεινές ζωές μιας σιωπηλής στρατιάς ανώνυμων γυναικών, που έζησαν και ακόμα ζουν και κινούνται αθόρυβα δίπλα μας. Μικρές οι ζωές, μικρές και οι θυσίες που, συσσωρευμένες όμως, απολήγουν σε ένα τελικό αυτοκαταστροφικό -ή λυτρωτικό- παρανάλωμα. Τελετουργικά, ωθούμενη από μια δύναμη ανεπίγνωστη που την οπλίζει, η Ισμήνη εξεγείρεται, σκοτώνοντας αυτό που της στερεί την ελευθερία, αλλά μαζί, σ` αυτό το ύστατο σαρκαστικό coup de theatre, την ίδια την ελευθερία που για μια στιγμή κέρδισε· έτσι όπως η μέλισσα κεντρίζοντας αυτοκτονεί. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]