[...Κι η δόξα της ημέρας εκείνης, αιγλοβολούσε μέσα από το σίδερο και τη φωτιά και την καταστροφή που φέρνει πάντα ο κάθε πόλεμος. Κι εκείνη η αιγλοβολία με το άπλετο φως που σκόρπιζε τότε καταύγαζε ολόκληρο τον πλανήτη μας. Γι` αυτό και οι λαοί του, βλέπανε τη χώρα μας σαν ένα έκλαμπρο διαμάντι που η ανταύγιά του τους θάμπωνε και τους θόλωνε τη σκέψη και έτσι δεν μπορούσανε να ιδούν και να εξηγήσουν, πώς οι Έλληνες, ένας τόσο μικρός, σε πλήθος, λαός πετύχαινε τόσο μεγάλα πολεμικά κατορθώματα, που άλλοι λαοί πιο μεγάλοι και πιο ισχυροί με περισσότερα και τελειότερα πολεμικά μέσα δεν τα πετυχαίνανε αυτά, αλλά τουναντίον μέσα σε λίγες μέρες υποδουλωνόντανε.

Κι ακόμη τότε με τις αλλεπάλληλες νίκες του ο στρατός μας, έκανε όλους τους λαούς να αναθαρρήσουν και επί πλέον αυτές οι νίκες έκαναν ώστε και ο μύθος του αήττητου του άξονος να διαψευσθεί.

Έτσι οι Έλληνες δίδασκαν σ` όλους τους λαούς της Γης τι θα πει ελευθερία και πώς αυτή δεν χάνεται.

Αλλά και το θαύμα εκείνο η χώρα μας το πετύχεναι, γιατί όλοι οι Έλληνες -άνδρες, γυναίκες, γέροντες και παιδιά - σαν ένας άνθρωπος όλοι τους ενωμένοι, με αυτοθυσία υπερασπιζόντανε την ελευθερία τους, γιατί μόνον όταν την χάσει κανένας τότε αισθάνεται τη μεγάλη της δόξα.

Γιατί η ελευθερία δημιουργεί εποικοδομητικά πάντοτε και ποτέ δέν καταστρέφει...]