Σκοπός μου με τη νέα αυτή έκδοση του αριστουργήματος της κρητικής λογοτεχνίας ήταν να δώσω ένα κείμενο αυθεντικότερο, περισσότερο πιστό στην αρχική μορφή του έργου. Γιατί έγινε πια κατανοητό ότι η έκδοση του Ξανθουδίδη, παρά τη μεγάλη ευσυνειδησία του σοφού Ηρακλειώτη, αποκλίνει σε σημαντικό βαθμό από το κείμενο του ποιητή. Ήδη ο κ. Λίνος Πολίτης παρατήρησε ότι ο Ξανθουδίδης, υπερεκτιμώντας το χειρόγραφο του Λονδίνου, εισήγαγε γραφές κατώτερες από κείνες που δίνει η άλλη πηγή του κειμένου, η βενετική έκδοση του 1713. [...] Εμείς, ακολουθώντας περισσότερο την τόσο έγκυρη πρώτη έκδοση που την επιμελήθηκε άγνωστος αλλά ικανός κρητικός λόγιος (και που ο Ξανθουδίδης μόνο έμμεσα την ήξερε), αποκαταστήσαμε τον γλωσσικό χαρακτήρα του κειμένου, έχοντας υπόψη ότι αιώνες μάς χωρίζουν από την εποχή του Κορνάρου και επομένως η τόση διαδεδομένη άποψη για τη δήθεν απόλυτη σύμπτωση της γλώσσας του `Ερωτόκριτου` με το νεότερο κρητικό ιδίωμα δεν μπορεί να είναι σωστή. Και υπενθυμίζω εδώ ότι ήδη το 1943 ο κ. Ε. Κριαράς είχε χαρακτηρίσει ως `κλίνη του Προκρούστη` κάθε προσαρμογή του κειμένου του Κορνάρου στο σύγχρονο ιδίωμα της ανατολικής Κρήτης.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]