Στους σχολιαστές της φιλοσοφίας αρέσει να επισημαίνουν τον πρωτεϊκό χαρακτήρα της σκέψεως του Σέλλινγκ (1775-1854). Όταν γράφει τις `Έρευνες για την ουσία της ανθρώπινης ελευθερίας`, πάντως, το 1809, ο Σέλλινγκ έχει απελευθερωθή πλήρως από την επίδραση του Φίχτε, έχει ήδη γνωρίσει μια πρόωρη δόξα και έχει ήδη αρχίσει να εκτοπίζεται από τον Χέγκελ. Κυρίως όμως έχει πάρει τον δρόμο που θα οδηγήση στην τελευταία του σκέψη, στα πλαίσια της οποίας, διακρίνοντας θετική και αρνητική φιλοσοφία, θα κλείση τον κύκλο των συστηματικών φιλοσοφιών υποδεικνύοντας ένα νέο τρόπο να σκεφτόμαστε τον χρόνο και την ιστορία. (. . .)