(. . .) Ο Γουίτμαν θέλησε η ποίησή του να γίνει «ένα τραγούδι της μεγάλης περηφάνειας που ο άνθρωπος νοιώθει για τον εαυτό του», και για να το πετύχει δεν αναγνώρισε κανένα όριο στην έρευνα της περίπλοκης ανθρώπινης ψυχολογίας, δίνοντας έτσι αφορμή στις κατηγορίες των πουριτανών και στις διώξεις των φιλισταίων. Παράλληλα επιχείρησε να δώσει μια δική του εκδοχή του αμερικανικού ονείρου, όπως εκείνος το έβλεπε, εναρμονισμένο με τις μεγάλες μεταμορφώσεις της κοινωνίας των οποίων υπήρξε μάρτυρας και προφήτης. Η ποίησή του είναι ένας πλατύς ρωμαλέος ποταμός που εξυμνεί τη Φύση και τον Άνθρωπο, γεμάτη λυρισμό, ερωτισμό, παγανιστικές τάσεις, ψυχολογικές προσεγγίσεις, φιλοσοφικές νύξεις, πολιτικές παρατηρήσεις, κοινωνική κριτική, μεταφυσικές εκλάμψεις. Δικαίως θεωρείται ο θεμελιωτής της αμερικανικής ποίησης, ο οποίος επηρέασε και επηρεάζει διαχρονικά όλους τους μετέπειτα ποιητές.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]