. . . Τα χρόνια κύλησαν και οι ανιστόρητοι πρόμαχοι της μελαγχολίας αναζήτησαν απεγνωσμένα τη θύμηση του χαμόγελου. Αναμνήσεις, πεποιθήσεις, νοοτροπίες ωρίμασαν πλέον σαν συντηρητικές αλληλεξαρτήσεις, που οι ρίζες τους ολοένα και ξεθαρρεύουν την ανάσα της οργής. Και τώρα, με σπιλωμένη παράδοση, σταχτιές μνήμες και ροές, δε νοιαζόμαστε ή δεν απορούμε για τα κορμιά που βαραίνουν από την καθημερινή νωχέλεια, τη στείρα καταναλωτική απόλαυση, τη στασιμότητα της σκέψης. Το πνεύμα με απορία ατενίζει ζαρωμένο το τεκταινόμενο τέλος, την έλλειψη προοπτικής, την απουσία οποιασδήποτε ικανότητας για ρομαντισμό και φαντασία. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]