Εκεί ψηλά στο λόφο, δίπλα στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, πιο κοντά στον ουρανό παρά στους ανθρώπους, η Βούλα έβλεπε τα σημάδια όλα. Ένιωθε πως ήταν θέλημα Θεού, πως μια ανεξιχνίαστη μοίρα την έσπρωχνε να κάνει τούτο ή το άλλο, πέρα από τη δική της δύναμη ή αδυναμία. Υπήρχε ένας αόρατος σχεδιασμός για τα μικρά και τα μεγάλα, σαν να ήταν έτοιμα, συντελεσμένα, πριν η ίδια τα βιώσει. Έτσι έβλεπε εκείνες τις μικρές συμπτώσεις, τις ασήμαντες, που αρχικά φαίνονταν τυχαίες, μα δεν ήταν. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]