Την καινούργια δόνηση της ψυχής μου θα μπορούσα να την πω `φωνή εκ Φαναρίου`. Όμως δεν θα την πληρούσε. Γιατί το Φανάρι είναι και σιωπή. Τ` άφησα μόνο του το `ΦΑΝΑΡΙ` σαν όρο, σαν τίτλο εξωφύλλου να μηνύσει τον γραπτό μου λόγο. Τα `εκ Φαναρίου` μου σαν μία επιπλέον αποκάλυψη του έμβιου μυστηρίου του που ακάθεκτα συμπλέκεται με την ιστορία.
Αυτό προσπαθώ να αποδώσω μέσα σε πενήντα περίπου γραπτά μου, όπου ο στοχασμός τολμάει να παιγνιδίζει με τα ατίμητα του γένους. Ακόμα κι` όταν αυτά πονούν. Κι` όταν αυτά πεθαίνουν.
Ένας στίχος τραγουδιού λέγει: `Όλα είναι ίδια αν δεν τα αγαπάς`. Προσπάθησα να ξεχωρίσω αυτά που αγάπησα και αγαπώ. Την Πόλη, το Φανάρι, τη Ρωμηοσύνη`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]