Μισό φεγγάρι απόψε σαν νυστέρι
Μισό φεγγάρι απόψε σαν νυστέρι
κόβει τον ύπνο μου στα δύο - τό `να
μισό πέφτει άδειο ρούχο στον αιώνα
που πέρασε, και τ` άλλο σαν αστέρι
παίρνει τους ουρανούς και πάει να φέρει
εδώ στον κατασκότεινο κοιτώνα
τα χρώματα του ανεύρετου ροδώνα,
τριαντάφυλλα στου καθενός το χέρι.
Πόσο θα ζήσω ακόμα; Θα προφτάσειη
η καρδιά μου μαζί σου να γιορτάσει
κι η σάρκα μου μαζί; Όταν το τάσι
της πληρωμής θ` απλώσουμε, μαχαίρι
θα γίνει το σκοτάδι να μοιράσει
τον ένα εδώ, τον άλλο - ποιος το ξέρει.
11.9.`10
