Στην εποχή μας, ο δημιουργός ενός λογοτεχνικού έργου, όπως η μαντινάδα, η ρίμα, το ριζίτικο, έχει τη δυνατότητα να μη «σκεπαστεί με τα πέπλα της λήθης», σε αντίθεση με την παλιότερη εποχή. Το όνομά του καταγράφεται με το έργο του, το οποίο, αν το αξίζει, ακούγεται, διαδίδεται. Από το σύνολο του έργου ενός δημιουργού συνήθως μένει εκείνο που ο λαός ξεχωρίζει. Είναι το έργο που άγγιξε την ψυχή του, που τον πλούτισε, που του έδωσε τη δυνατότητα ν` ανακαλύψει, ας πούμε, ένα μέρος του θησαυρού μέσα του. Υπάρχουν δημιουργοί με έργο μεγάλο σε όγκο και άλλοι με ελάχιστο έργο. Η αξία όμως και η αναγνώριση δεν έχει σχέση με την ποσότητα. Έχει να κάνει με την ποιότητα που δίνουν το χάρισμα (ταλέντο), η δουλειά και η αγάπη στο αντικείμενο. Είναι ακριβώς τα στοιχεία εκείνα που διαθέτει η προικισμένη στιχουργός Αντωνία Μηλογιαννάκη, η οποία αυτή τη φορά, ακόμα πιο ώριμη, μας παρουσιάζει μαντινάδες, ρίμες, ριζίτικα και πεζά κείμενα, που ξεχειλίζουν από τον ψυχικό της πλούτο και μιλούν τη γλώσσα της Κρήτης. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]