Στο `Δωμάτιο χωρίς θέα` ο ποιητής περιτριγυρισμένος από τις εικόνες χαμένων γυναικών, υμνεί τα πέτρινα χαμόγελα ή τα σκοτεινά βλέμματα ή τις ασαφείς έννοιες της θλίψης και της απουσίας, με το τέλος αποτυπωμένο στο μυαλό ή στο πάτωμα. Κι ο ουρανός επάνω του να θάλλει ή να πάλλει, ξανά και πάλι, ανά τους αιώνες ή μόνο τους χειμώνες της αιώνιας χίμαιρας. Στων ημερών τις κρυφές ώρες. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
