Τα μικρά αυτά κομμάτια γραφής, που μοιάζουνε με ξεριζωμένα τεμάχια από κάποιο μυστηριώδες Σύνολο, μιλάνε αμέσως στις αισθήσεις μας και στον βαθύτερο εαυτό μας. Είναι τρυφερά, γεμάτα συμπόνια για τους ήρωες και τις καταστάσεις. Και η συμπόνια αυτή δίνει σε όλα τα κείμενα μία ωριμότητα, αμβλύνοντας έτσι την πίκρα και τον κυνισμό που κρύβονται από κάτω, μεταμορφώνοντας και την πίκρα και τον κυνισμό σε θετικά συναισθήματα, σε πράξεις ζωής και όχι αποσύνθεσης. Ίσως η συμπόνια να δίνει τον τόνο σε όλο το βιβλίο, χαρίζοντάς του έτσι αυτή τη νοσταλγική υφή, μια κάποια θλίψη γεμάτη γλύκα και ονειροπόληση, κάτι το παλιό και το ήδη ξεχασμένο, που έρχεται για μια φευγαλέα στιγμή ν` αγγίξει την ψυχή μας και να φτερουγίσει πάλι μακριά μας. Και όλα αυτά γίνονται με απέραντη αγάπη και τρυφερότητα, διότι ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος εσωκλείει μέσα του έναν κόσμο θετικό, θα `λεγα ευλογημένο, όπου δεν υπάρχει το διαβολικό, υπάρχει μια αγάπη και μια περιέργεια για τη ζωή, όπου η μεταφυσική γίνεται γήινη και ανθρώπινη, κοντινή και προσιτή, χωρίς διφορούμενα, όπως μέσα στα δύο θαυμάσια κομμάτια «Το φασόλι» και «Η ψυχή». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]