Εις την χορείαν των συγχρόνων οσιακών Αγιορειτών μορφών ανήκει αναμφιβόλως και ο συγγραφεύς των `Διονυσιατικών Διηγήσεων` μακαριστός Γέρων Λάζαρος ο Διονυσιάτης. Κατά κοινήν ομολογίαν όσων ευμοίρησαν να τον γνωρίσουν αλλά και των συμμοναστών του μερικοί των οποίων ευρίσκονται εισέτι εν ζωή υπήρξε Μοναχός με μεγάλην πίστιν, με ακρίβειαν και συνέπειαν εις τα μοναχικά του καθήκοντα, με απαράμιλλον ζήλον εις την τήρησιν των τάξεων και των θεσμών του Μοναστηρίου και με έντονον εσωτερικήν ζωήν και νοεράν ενατένισιν του Κυρίου αδιαλείπτως, αλλά προ παντός και τύπος αγάπης προς τον πλησίον. [...] Δι` ημάς τέλος τους συγχρόνους Διονυσιάτας το βιβλίον καθίσταται σπουδαιότατον καθ` ότι μεταφέρει ημάς εις την ωραίαν εποχήν και την ευλογημένην ατμόσφαιραν των προ ημών Πατέρων και βοηθεί ίνα συνειδητοποιήσωμεν ποία πνευματικά αναστήματα ηγωνίσθησαν `διδόντες αίμα και λαβόντες πνεύμα` και εχαριτώθησαν παρά Θεού εις τον σεπτόν χώρον, όπου ημείς σήμερον ευρισκόμεθα και αποτελεί διαρκή έλεγχον και παράδειγμα προς μίμησιν.
Έστω η έκδοσις αύτη εις μνημόσυνον αιώνιον τόσον του συγγραφέως όσον και πάντων των αναφερομένων Διονυσιατών Πατέρων, ων ταις ευχαίς συν τη πρεσβεία της Κυρίας Θεοτόκου και του Τιμίου Προδρόμου αξιωθείημεν των αιωνίων αγαθών. Αμήν
