Σε πλείστες περιπτώσεις ανήλικοι είναι φορείς περιουσίας, για τη διαχείριση και διοίκηση της οποίας απαιτείται δικαιοπρακτική ικανότητα που οι ανήλικοι, λόγω ακριβώς της ηλικίας τους, δεν έχουν. Είναι αναγκαίο ως εκ τούτου να προβλέπεται από την έννομη τάξη ρύθμιση της διοικήσεως τέτοιων περιουσιών, ώστε αυτές να μη μένουν αναξιοποίητες, πράγμα που θα απέβαινε σε βάρος των ίδιων των ανηλίκων, αλλά και των συναλλαγών και της εθνικής οικονομίας. Στο δίκαιό μας ρυθμίζεται εκτενώς το πρόβλημα αυτά με ανάθεση της διοικήσεως στον ίδιο τον ανήλικο (σε εξαιρετικές περιπτώσεις), στους έχοντες τη γονική μέριμνα (`γονική διοίκηση`) και στους έχοντες την επιτροπεία (`επιτροπική διοίκηση`) του ανηλίκου. Παράλληλα λαμβάνεται μέριμνα για την προστασία του ανηλίκου, για την περίπτωση που η διοίκηση της περιουσίας του γίνεται κατά τρόπο επιβλαβή γι` αυτόν από τον νόμιμο αντιπρόσωπό του ή συγκρούονται συμφέροντα νόμιμου αντιπροσώπου και ανηλίκου. Η προστασία του ανηλίκου περιλαμβάνει ευθύνη του νόμιμου αντιπροσώπου για αποζημίωση του ανηλίκου και σχετική ακυρότητα υπέρ του ανηλίκου των διαχειριστικών πράξεων του νόμιμου αντιπροσώπου. Στο παρόν εκτίθενται με συντομία, αλλά πληρότητα τα συναφή ζητήματα και η ρύθμισή τους, ώστε και ο μη ειδικός να έχει τη δυνατότητα επαρκούς ενημερώσεώς του.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]