«Τι ήταν η `ελληνικότητα` που ενστερνίσθηκε ο Πικιώνης και στην οποία απέβλεπε σε όλη του τη ζωή; Ήταν η μήτρα που τον έθρεψε καθαρά ελληνική; Γνώριζε καλύτερα από όλους μας τις ρίζες του ή μήπως ήταν μια ιδεοληψία; Αγαπούσα τον δάσκαλό μου και τιμώ με στοργή την μνήμη του. Όμως, πολλά ερωτήματα που μου γέννησε η προσωπικότητά του παραμένουν αναπάντητα. Ήμουν πάντοτε σε διάλογο μαζί του. Ωστόσο ποτέ δεν αισθάνθηκα ετερόφωτος, υποταγμένος στη δική του θεώρηση του κόσμου. Δεν ακολούθησα διδαχές, θεωρίες ή συστήματα σκέψης. Ο δάσκαλός μου, όμως, ήταν και γέροντάς μου - όπως το θέλει η ορθόδοξη παράδοση. Ήταν μια ηθική αυθεντία, και μια πηγή χαρούμενης κατάφασης όλου του κόσμου».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]