"Υπάρχεις. Παρηγοριέμαι".
Γράμματα μικρά, σαν ρίζες συσπειρωμένες, ρίζες που μιας κι αγγίξουν το χώμα μου αρχίζουν να μεγαλώνουν βυζαίνοντας το στέρνο μου, γίνομαι η γλάστρα, "υπάρχεις, παρηγοριέμαι", με πιάνει το χέρι σου και με τινάζει, τόσο χώμα περιττό πέφτει απ` τις ρίζες αυτών των γραμμάτων σου, τόσο άχρηστο χώμα, και από κάτω μια σελίδα λευκή, τσακισμένη στα τέσσερα, για να τυλίξει κάτι φωτογραφίες που σκεπάζουν την τριετία της απουσίας σου.
