[...] Άτακτος ο βηματισμός, άτακτος κι ο ρυθμός προκαλούσαν την αίσθηση ενός κόσμου χαοτικού, που, αντί να την φοβίζει, την ηρεμούσε, αφού η άβυσσος που τον κατάπινε και τον εξεμούσε ήταν δικής της εμπνεύσεως. Χωρίς την αύρα αυτής της σκοτεινής ύλης και δίχως τον εσωτερικό της παλμό, θα ήταν έρμαιο στο αχανές ενός ωκεανού γεγονότων που, χωρίς να είμαστε εμείς που τα προκαλέσαμε, λίγες φορές λικνίζουν ευχάριστα, ενώ τις πιο πολλές φορές μας ταρακουνάνε σαν τα` άγρια κύματα τρικυμίας. Γιατί όσα συνέβαιναν δεν ήταν σχεδόν ποτέ τέτοια όπως θα τα έκανε να συμβούν, αν ήταν στο χέρι της [...]

Ένας δάσκαλος ισπανικών φτιάχνει το πορτραίτο μιας γυναίκας που ζει στην ίδια πολυκατοικία μ’ αυτόν (και την βλέπει αραιά και που στην είσοδο του κτιρίου ή στο ασανσέρ). Η ηρωίδα του -μια σύγχρονη Δουλτσινέα που, αντί να περιφρονεί τον Δον Κιχώτη, τον κάνει ίνδαλμά της- προσπαθεί να ζήσει ιπποτικά. Καθώς μπλέκονται στην ιστορία άνδρες και κυρίως γυναίκες που κινούν τα νήματα των βιωματικών καταστάσεων, η προσωπογραφία μετατρέπεται σε μια τοπιογραφία προσώπων που είναι συνεχώς αντιμέτωπα με την σκοτεινή ύλη των πόθων τους. Η ιπποτική ζωή, στην ουσία, είναι και λυσσαλέα προσπάθεια εξόδου από διαχωρισμούς-παγίδες και εμπλοκές που εμποδίζουν γυναίκες και άνδρες να ζήσουν σαν άνθρωποι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]