Πώς ο Μαξίμ Γκόρκι που από παιδί μεγάλωσε μέσα στη σκληρότητα και την αθλιότητα, φροντίζοντας από δέκα χρονών μόνος του τον εαυτό του και χωρίς να έχει ποτέ τη δυνατότητα να μορφωθεί, έγινε τον καιρό του τσάρου βεντέτα της λογοτεχνικής σκηνής της Ρωσίας; Και πώς αυτός ο ερωτευμένος με την ελευθερία ουτοπιστής, αυτός ο αυτοδίδακτος, ο παθιασμένος με την κουλτούρα, κατέληξε να αναγνωρίσει την αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου και να αφοσιωθεί πλήρως πρώτα στο Λένιν κι ύστερα στο Στάλιν; Αυτή την περίεργη πορεία στη διάρκεια των σκληρών χρόνων που έφεραν την αποσύνθεση της ρωσικής αυτοκρατορίας και το θρίαμβο των μπολσεβίκων μας διηγείται ο Τρουαγιά. Με την οξύτατη διαίσθησή του μας κάνει να εισχωρήσουμε στην ψυχή ενός συγγραφέα ορμητικού, αδιάλλακτου και αφελή. Τον παρακολουθούμε στις εκρήξεις πολιτικού ενθουσιασμού, στις κρίσεις αμφιβολιών και στους θυμούς του εναντίον τόσο των φίλων του της άκρας αριστεράς που διαστρεβλώνουν τα επαναστατικά ιδεώδη, όσο και των εμιγκρέδων που κάνουν κριτική από μακριά. Μέσα από το προσωπικό του δράμα γινόμαστε μάρτυρες του δράματος ενός ολόκληρου λαού σπαραγμένου από τον εμφύλιο πόλεμο, εξαντλημένου από το λιμό και συνθλιμμένου από την αστυνομοκρατία. Έχοντας τις ρίζες του στην εποχή των αυτοκρατόρων και ανθίζοντας κάτω από την κυριαρχία των Σοβιέτ, μόνος αυτός αποτελεί ανάγλυφη απεικόνιση όλων των αμφιταλαντεύσεων, των ταλαιπωριών και των ενθουσιασμών που γνώριζε η Ρωσία στη διάρκεια της ριζικής και αιματηρής μεταμόρφωσής της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]