ΑΒΕΣΑΛΩΜ (στον Ανδρέα Εμπειρίκο):
Πυρακτωμένα σίδερα χαϊδεύουν την πληγή μου
Λιοντάρια βροντοφωνούν Αβεσαλώμ
Χτυπώντας με την ουρά τους κορφοβούνια
Κρατώντας μες τα μάτια τους πουλιά κρεουργημένα
Πυρακτωμένα σίδερα χαϊδεύουν την πληγή μου.

Η γη κινιέται ηδονικά με το σεισμό
Στην αγκαλιά μου κρατώ ένα πληγωμένο σύννεφο
Με το κεφάλι του γερτό τα χέρια του ανοιχτά
Τα δάκρυα τρων το ηρωικό του σώμα
Η γη κινιέται ηδονικά με το σεισμό.

Μαύρη και κόκκινη φωλιά που αγαπώ
Αχ να με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της
Όπως ένα μικρό βλαστάρι της η γη
Όπως ένα νεκρό πάνω στα στήθια της η νύχτα
Μαύρη και κόκκινη φωλιά που αγαπώ.

Ο ουρανός ξεσκίζεται πνίγεται μες το αίμα
Πόνοι κι αντάρτισσες φωνές μαχαιρωμένες
Μορφές χαμένες στην αγκαλιά των ινδαλμάτων
Σβήνουν πικρά το λύχνο της καρδιάς μου
Ο ουρανός ξεσκίζεται πνίγεται μες το αίμα.