Ο ίδιος ο έρωτας δεν είναι, βέβαια, θεός. Δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Δεν είναι όμορφος ή άσχημος. Είναι ένας ισχυρός δαίμων, ένας μεσολαβητής μεταξύ θεών και ανθρώπων, μια δύναμη που ενσταλάζει στον άνθρωπο τον πόθο για όσα του λείπουν: τον πόθο για το ωραίο, για το καλό, για την ευτυχία, για την τελειότητα - τον πόθο, εντέλει, για την αθανασία. Ο έρωτας είναι «η βίαιη, σφοδρή αγάπη τόκου (δηλαδή γέννησης και/ή δημιουργίας) εντός του ωραίου», λέει η Διοτίμα στο Συμπόσιο. Κι αυτός ο τόκος εντός του ωραίου, αυτό που ονομάζουμε δημιουργικότητα, συνιστά τη συμμετοχή του ανθρώπου στην αθανασία. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]