(...) Η φιλοσοφία του Αλτουσέρ εγκαταλείφθηκε χωρίς να βρει ουσιαστικά ποτέ τον αναγκαστικά αργόσυρτο χρόνο που χρειαζόταν, για να σκάψει επαρκώς τον εαυτό της, για να εντοπίσει επακριβώς τις εσωτερικές εντάσεις της και τις ενδεχόμενες αστοχίες της, για να ξεπεράσει δημιουργικά το μετρημένο αυτισμό που της επέβαλλε τόσο το διανοητικό κλίμα της εποχής, οι συναφείς γαλλικές συνήθειες και θεσμικές ιδιαιτερότητες, όσο και ο γαλλικός επαρχιωτισμός, τον οποίον ο ίδιος ο Αλτουσέρ δεν έχανε ευκαιρία να μέμφεται, ώστε να διαλεχθεί γόνιμα με άλλες προσεγγίσεις, σύμμαχες, αλλά και αντίπαλες. Με μια λέξη, δεν αφέθηκε να εκδηλώσει ολόπλευρα τις πραγματικές της δυνατότητες και να εκφράσει το γνήσιο δυναμισμό της. Η φιλοσοφία του Αλτουσέρ έφτασε σήμερα να εκλαμβάνεται απλώς ως σύμβολο, αν όχι σύμπτωμα, μιας άλλης, ενδεχομένως «ηρωικής» εποχής, που έχει πλέον ξεπεραστεί οριστικά και αμετάκλητα. Κι αυτό, στην καλύτερη περίπτωση. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
