Πειραιάς, μια πόλη, ένα λιμάνι, μια μεθυστική ατμόσφαιρα. Μια συνεχής μεταμορφούμενη ιστορική πραγματικότητα. Ένα αποκαλυπτικό τοπίο, που ο αστερισμός του σημαδεύει ανεξίτηλα τόσο τους κατοίκους του, όσο και αυτούς που το επισκέπτονται. Μια μαγευτική πόλη, η οποία από τα βάθη της αρχαιότητας ευτύχησε να γίνει ένα από τα σημαντικά υποκείμενα της ιστορίας του ελλαδικού πολιτισμού. Ένα πολύβουο λιμάνι, φιλόξενο και ανοιχτό στο κάθε είδους και ποιότητας ανθρώπινο δυναμικό. Στους πιο φιλόδοξους κοινωνικούς του οραματισμούς, στις πλέον δραματικές επιλογικές του προτάσεις, στις κάθε μορφής ιδιαίτερες νοοτροπίες που αυτό κομίζει. Ένα πολυποίκιλο ανθρώπινο δυναμικό-ιδιαίτερα του νησιωτικού χώρου- που η λαϊκή του αισθαντικότητα και η αναμφισβήτητη κοινωνικότητα προσδιόρισε καθοριστικά το κακοτράχαλο του Πειραϊκού χώρου. Ο οποίος με τη σειρά του, του καλλιέργησε, αυτή την τόσο χαρακτηριστική και εύκολα αναγνωρίσιμη Πειραϊκή ταυτότητα. Η ποιητικότητα του τοπίου εμψύχωσε δυναμικά τις ανθρώπινες μονάδες, έκανε ελκυστικότερες τις δυσκολίες προσαρμογής τους, πρόσφερε τη δυνατότητα να ανδρωθεί με γοργότερους ρυθμούς η συλλογική τους συνείδηση στο νέο τόπο που επέλεξαν να κατοικήσουν και να εναποθέσουν τις ελπίδες και τα όνειρά τους. Ο Πειραιάς για τους δημότες του -αυτούς τουλάχιστον που είχαν και έχουν μαζί του μια ουσιαστική σχέση- υπήρξε μια μη πεπερασμένη εμπειρία ζωής. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]