Τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» του Κώστα Μουρσελά είναι ένα μυθιστόρημα που προκαλεί, ερεθίζει, εξοργίζει, ερωτικό, αισθησιακό, χυδαίο, αποτρόπαιο, δοσμένο απλά, με χιούμορ, ειρωνεία και καυστική διάθεση. Σύγχρονοι Άμλετ, σύγχρονοι Ζορμπάδες, αγιοποιημένα κοπρόσκυλα, πόρνες, μπορντέλα, γειτονιές, παράγκες, νυμφομανείς, αυνάνες, παπατζήδες, μικροαστοί, πρώην προλετάριοι, πρώην ιδεολόγοι και νυν «επιτυχημένοι» καριερίστες, κάλπηδες, ξεφτίλες, άνθρωποι που ερωτεύονται πρόσωπα μεσ` από καθρέφτες και όχι τα ίδια τα πρόσωπα, μια τοιχογραφία εποχής και ανθρώπων, διηγημένα ασθματικά, παράφορα, ωμά μ` έναν φρενήρη ρεαλισμό που τα κάνει όλα να διαστέλλονται, να μεγεθύνονται και να γίνονται ωκεανός, θάλασσα, χρώμα, μουσική, αλμύρα, έρωτας. Η ιστορία ενός θέσει διανοούμενου που εκ των υστέρων διαπιστώνει πως «λάθος ζήσαμε, λάθος πόρτες χτυπήσαμε, σε λάθος κρεβάτια κοιμηθήκαμε, λάθος πρόσωπα αγαπήσαμε, λάθος επιλογές κάναμε» και ενός άλλου -φύσει διανοούμενου- που αποδεικνύει με τη ζωή του, την πράξη πως όλα θα μπορούσε να είχαν συμβεί και αλλιώς και πως κρίμα για το «μεγάλο λάθος» μας μια και κανείς μας δεν γλιτώνει από την τελική κρίση, από τον τελικό και μοιραίο απολογισμό. Ακόμα, η ιστορία μιας γυναίκας που όσο βυθίζεται στους συμβιβασμούς της, όσο αδειάζει, τόσο πλησιάζει στην πληρότητα, όσο απομακρύνεται από τον έρωτα, τόσο τον ανακαλύπτει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]