Παρά τις γερμανικές πιέσεις, προπαντός την άνοιξη του 1941, η Ιαπωνία δεν αποφάσιζε να εμπλακεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά των Συμμάχων. [...] το Τόκιο δεν είχε κατά νου μια δίχως όρια επέκταση, θέλοντας πρωτίστως να κατοχυρώσει τη δική του ζώνη επιρροής στην Άπω Ανατολή. [...] Με δυνάμεις κατά πολύ κατώτερες από εκείνες των αντιπάλων τους, τέσσερις ημέρες μετά την καταστροφή του αμερικανικού Στόλου του Ειρηνικού, οι Ιάπωνες βύθισαν δύο πλοία του βρετανικού Royal Navy. Εν συνεχεία αποβιβάστηκαν ταυτόχρονα στη Μαλαισία και στις Φιλιππίνες και, στα τέλη του 1941, κατέλαβαν το Χονγκ Κονγκ. Το Φεβρουάριο του 1942 αποβιβάστηκαν στις Ολλανδικές Ινδίες και κατέλαβαν τη Σιγκαπούρη, κύρια βρετανική βάση στην Άπω Ανατολή. Τον Απρίλιο και τον Μάιο κατατρόπωσαν την αμερικανική αντίσταση στις Φιλιππίνες. Τέλος, τον Μάιο ολοκλήρωσαν την κατάληψη της Βιρμανίας και απείλησαν την Ινδία, την Κεϋλάνη (σήμερα Σρι Λάνκα) και την Αυστραλία. Καλά προετοιμασμένη υλικά και ψυχολογικά, η ιαπωνική στρατιωτική ισχύς ενεργούσε στην Άπω Ανατολή σαν αστραπή. Όμως, η λάμψη της αστραπής είναι πάντοτε πρόσκαιρη.
