Στη σημερινή κρίσιμη εποχή που διανύουμε, το εικοστό πέμπτο βιβλίο του θεατρολόγου και κριτικού Κωνσταντίνου Μπούρα φιλοδοξεί να μας χαρίσει μια νότα χαράς και αισιοδοξίας προσφέροντάς μας μια `φέτα ζωής` του αρχαίου κόσμου. Είναι σημαντικό να δούμε πώς ακόμη και στα δύσκολα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου -και ειδικά τότε- οι Αθηναίοι διασκέδαζαν με την ψυχή τους και διακωμωδούσαν τα πάντα. Φιλοσοφώντας και έχοντας επίγνωση της ματαιότητας των εγκόσμιων -και όχι μόνο- δεν τα περιφρονούσαν, αλλά, αντίθετα, τα τιμούσαν - και μάλιστα με το παραπάνω. Πρεσβεύοντας πως `ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρά`, φρόντιζαν να διανθίζουν τη διασκέδασή τους με ευφάνταστα φαγητά και ποτά, και να απολαμβάνουν την ψυχαγωγία τους στο έπακρο επινοώντας ομαδικά παιχνίδια και καινοφανή θεάματα για όλες τις ορέξεις. Έτσι, η ζωή τους γινόταν έργο τέχνης και το σώμα τους ναός, στον οποίο τιμούσαν όλες τις επίγειες ηδονές χωρίς να νιώθουν κατόπιν ενοχές και υποκρισία, με την απαραίτητη όμως αιδώ, την οποία επέβαλλαν η κοσμιότητα, η αξιοπρεπής διαβίωση, τα χρηστά ήθη και οι νόμοι του κράτους. Το παρόν βιβλίο βασίζεται όχι μόνο σε σωζόμενα αρχαία κείμενα, αλλά και σε έργα τέχνης και αρχιτεκτονικής που έφτασαν έως εμάς. Έρχεται να μας διαφωτίσει με εύληπτο τρόπο τόσο για την προετοιμασία ενός τυπικού αρχαίου συμποσίου, την προμήθεια των υλικών, την προετοιμασία του σπιτιού και την παρασκευή του φαγητού, την υποδοχή των καλεσμένων (αλλά και των... απρόσκλητων), τις φάσεις και τα στάδια της γιορτής, το ξεσάλωμα (ή ξεφάντωμα του τέλους), την αποχώρηση (ή την εκδίωξη) των καλεσμένων, τους πορτοφολάδες, που καραδοκούσαν στα σκοτεινά δρομάκια για να γδύσουν (κυριολεκτικά) τους μεθυσμένους χαροκόπους, όσο και για την επόμενη... μέρα, αλλά και για το φαγοπότι σε ταβέρνες, θέατρα και αγρούς. Κι όλα αυτά μέσα από μια ανάλαφρη αφήγηση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]