Η πεποίθησή μου εδώ και πολλά χρόνια είναι πως η κρίση της Αριστεράς είναι πρωτίστως κρίση πολιτικής και φιλοσοφικής σκέψης. Τα νέα προβλήματα της εποχής μας -η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, η κατάργηση όλων των κεκτημένων της εργατικής τάξης, το ξεπούλημα της δημόσιας κοινής περιουσίας, η εμπορευματοποίηση των δημοσίων αγαθών και η ραγδαία καταστροφή του περιβάλλοντος, που απειλεί άμεσα την ίδια τη ζωή- δεν ήταν μια φυσιολογική πορεία του καπιταλισμού, αλλά μια επανάσταση. Ότι, είχε εξαναγκαστεί να δώσει ο καπιταλισμός κάτω από την πίεση των εργατικών κινημάτων σ’ όλο τον κόσμο, τώρα τα θεωρεί αρχαϊκά και τα καταργεί. Και αυτά τα νέα προβλήματα απαιτούσαν νέες σκέψεις, καινούργιες αναλύσεις, για τη δημιουργία μιας Αριστεράς του 21ου αιώνα, που θα μπορούσε να αναγνώσει τη νέα πραγματικότητα και να δημιουργήσει μια νέα δράση, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Και αυτό έγινε σε ένα σημαντικό βαθμό με τη δημιουργία του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ. Πόσο κτήμα της Αριστεράς είναι αυτές οι νέες ιδέες; Σίγουρα υπάρχουν στοχαστές που έχουν γράψει εξαίρετα βιβλία, όπως και δημοσιογράφοι και αναλυτές σε διάφορα έντυπα, εφημερίδες και περιοδικά, που έχουν διεισδυτικές αναλύσεις. Αλλά κατά πόσο αυτός ο νέος λόγος της Αριστεράς είναι κτήμα των πολιτικών στελεχών της Αριστεράς;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]