Η ιδέα που έχω για την αρίθμηση φτιάχνεται ως εξής: προσθέτω μονάδες στον ίδιο χώρο. Η αρίθμηση δηλαδή οργανώνεται με την εικόνα ενός δωματίου στο οποίο εισέρχονται σταδιακά, ένα ένα, διαφορετικά πρόσωπα. Το δωμάτιο αυτό, που σχηματίζεται στο μυαλό μου την ώρα που επιχειρώ να μιλήσω για τους Αριθμούς, είναι ίσως ο εργαστηριακός χώρος όπου σχεδίασα κάποιο πείραμα. Η αρίθμηση προχωρά ενώ ο μοναχικός ήρωας δοκιμάζεται στη συνύπαρξή του με άλλους ανθρώπους: συναντά τον θεό και εαυτό του στο πρώτο βιβλίο, τον αδελφό του στο δεύτερο, δυο όμοιους αδελφούς στο τρίτο, δυο «άλλους» μαζί με την γυναίκα που ερωτεύεται στο τέταρτο. Εγώ (ο ήρωας) συνειδητοποιούμαι ως μονάδα, οργανώνομαι ως αριθμός: ΕΝΑ. Με ενδιαφέρει η αρίθμηση ως επερώτηση για την μονάδα, ως διχασμός, ως συμμετοχή στην τριάδα, ως σχέση με την τέταρτη εισαγόμενη μορφή. (. . .) Ο ήρωας διαφέρει πάντοτε από τους άλλους, όποιο και αν είναι το άθροισμα των προσώπων που συγκροτούν το εκάστοτε σώμα των άλλων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]