Ο κόσμος που αναδύεται μέσα από τα θεατρικά έργα της Λείας Βιτάλη είναι γεμάτος αγωνία και προσδοκίες. Είναι ένας κόσμος που για διάφορους λόγους βιώνει αρνητικές όψεις της ζωής, αλλά έχει το βλέμμα του σταθερά στραμμένο προς τη θετική της πλευρά. Ή πιο σωστά, σε αυτό που νομίζει κάθε φορά, ανάλογα με τις ανάγκες του, ότι θα μπορούσε να είναι η θετική πλευρά της ζωής. Είναι ένας κόσμος αρνητικός που φέρει στην πλάτη του λάθη, απογοητεύσεις, ατυχείς συγκυρίες, ανταγωνισμούς και ανασφάλειες.
Στο κέντρο της δραματουργίας της Βιτάλη βρίσκεται ο άνθρωπος. Αυτό που την ενδιαφέρει κυρίως είναι τα πρόσωπα. Οι ήρωές της σκιαγραφούνται με τις πιο αδρές γραμμές, ενώ οι πράξεις τους φωτίζονται μέσα από ένα σκιερό πρίσμα. Τα πρόσωπα της Βιτάλη είναι γεμάτα ενοχές, ανησυχίες, ανταγωνισμούς και ανασφάλειες. Δεν υπάρχει ούτε ένα πρόσωπο στο έργο της σίγουρο για τον εαυτό του, για την ταυτότητά του. Σίγουρο για τις επιλογές του. Όλα τα πρόσωπα καταδιώκονται από το παρελθόν και τις ενοχές τους, από τις αγωνίες και τις φοβίες τους, από τα θέλω και τα πρέπει τους. Πρόσωπα που αγαπούν τη σκιά και φοβούνται το φως της αποκάλυψης. Πρόσωπα που τους αφαιρείται ο μανδύας της επιτυχίας και απομένουν γυμνά και εκτεθειμένα, ευάλωτα και ανίκανα να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Άνθρωποι δυστυχισμένοι που αγωνίζονται για να υπάρχουν. [...[