Από τα ομηρικά έπη μέχρι τις τραγωδίες, και από τα επιγράμματα μέχρι τις παροιμίες και τα δημοτικά τραγούδια, το στοιχείο της γνωμολογίας υπήρξε η πεμπτουσία για το κάλλος του λόγου, τη σοφία της σκέψης και την απομνημόνευση των ρήσεων. Σ` αυτό το στοιχείο στηρίχτηκε η λαϊκή σοφία, η θρησκεία, η φιλοσοφία, η μυθολογία, η πολιτική, η ρητορική, η κοινωνιολογία, το θέατρο, η πεζογραφία και η ποίηση. Το αυστηρό ύφος και ήθος της επιγραμματικής φόρμας στα κάθε λογής ηθικά παραγγέλματα και αξιώματα, που στάθηκαν «πίνακες αξιών» σε διαχρονική βάση, έδωσε στον γνωμικό λόγο το προβάδισμα στον πνευματικό μας πολιτισμό. (...)
Αυτή η «Ανθολογία του νεοελληνικού γνωμικού λόγου» -που για πρώτη φορά εμφανίζεται στο χώρο των Γραμμάτων μας- επιχειρεί να παρουσιάσει συγκεντρωμένη τη δημιουργία των νεοελλήνων γνωμολόγων, που ξεχώρισαν για την ποιότητα του λόγου τους, ο οποίος κυκλοφόρησε αμιγής και σε ιδιαίτερο βιβλίο, ως πεζός επιγραμματικός στοχασμός και όχι ως ολιγόστιχη γνωμολογική ποίηση (τύπου χάι-κάι, τετράστιχου ρουμπαγιάτ, δεκαπεντασύλλαβου κ.ά.).
Η ανθολογία αυτή φιλοδοξεί να παρουσιάσει τα πνευματικά πορτρέτα των νεοελλήνων γνωμολόγων, στα οποία ο αναγνώστης μπορεί να παρατηρήσει το ύφος και το ήθος, τα ιδεολογήματα και τα πιστεύματα, τη βιοθεωρία και τη φιλοσοφία τους. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]