Πολύς λόγος γινόταν πάντοτε, και γίνεται ακόμα, στη χώρα μας, για τα ηθικά και τα πνευματικά θέματα, που έχουν μεγάλη ιστορία σε τούτο τον τόπο. Οι αρετές των προγόνων μας, το πνεύμα τους και ο πολιτισμός τους, έχουν την πρώτη θέση στα λόγια που λέγονται στα παιδιά και στους νέους, και, γενικότερα, σε όλους τους Έλληνες. Η ουσία όμως των πραγμάτων αυτών, δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ όπως έπρεπε από την Πολιτεία. Δεν αντιμετωπίστηκε, δηλαδή, η συνέχιση του παλιού μας πολιτισμού με το δημιουργικό ανέβασμα του μορφωτικού, πνευματικού και ηθικού επιπέδου μας. Έτσι, οι νέοι μας, όχι μόνον αυτοί που τελειώνουν το δημοτικό αλλά και αυτοί που τελειώνουν το γυμνάσιο, κι εκείνοι ακόμα που κάνουν ανώτερες σπουδές, δε γνωρίζουν τίποτα ή έχουν εννοήσει ελάχιστα, από τις διάφορες εκδηλώσεις με τις οποίες παρουσιάζεται ο πολιτισμός ενός έθνους. [...]
