Μια ευαίσθητη πόλη. Ένας Μυροβλύτης Άγιος. Ο δικός της. Υδαρείς και διάφεγγες εικόνες γεννιούνται και πεθαίνουν ανάμεσα στη στενόχωρη ανάσα των κτιρίων. Στην παραλία, οι φανοστάτες. αδιόριστοι βιγλάτορες, επιτηρούν το πέταγμα των γλάρων καθώς αξαίνουν με όνειρα τη μέρα. Εννιά ιστορίες, έντεκα κόσμοι, ανοίγουν τη σιωπή τους πάνω από τις πλατύφυλλες ακακίες της Εγνατίας οδού. Κι ίσως ακόμα πιο πέρα. Αθέατος επισκέπτης μπορείς ν` ατενίσεις ανθρώπους βασανισμένους, καθημερινούς, διαβατάρηδες, να βιώνουν τρυφερές και ευαίσθητες ιστορίες κάτω από την υγρή εσάρπα της νύχτας. Και τότε χαίρεσαι τον ευαγγελισμό της ανάτασης καθώς έχεις την αίσθηση πως ζεις για ν` αγαπάς τους ανθρώπους, μ` όλες εκείνες τις στριγκές σιωπές τους, τις γιομάτες εσωτερικές κραυγές...